دادخواهی

سال ۱۹۹۲ و درست کمتر از دو هفته به آغاز جام‌ملت های اروپا؛ یوفا ( اتحادیه فوتبال اروپا) با تقبیح حملات و جنایات جنگی و تجاوز ضرب ها به بوسنی و هرزگوین؛ تصمیم به حذف یوگسلاوی از مسابقات و جایگزین

آنچه که برای مهسا امینی اتفاق افتاد، فاجعه ای بود غم انگیز که میتوانست برای هر یک از ما، فارغ از هر قوم و مذهب و مرامی اتفاق بیفتد. با مرگ مهسا امینی گویی بغض ۴۳ ساله ملتی ترکید و

در تمام انقلاب های کلاسیک و مخملی در قرن معاصر، مبارزات مردم به نقطه ای می رسد که نیروهای نظامی و سرکوبگر تصمیم میگیرند اسلحه بر زمین بگذارند و سمت مردم ( شما بخوانید طرف برنده) بایستند. نمونه وطنی چنین

تا همین هفته پیش جنایتکاران و بی شرمان جمهوری اسلامی خوشحال بودند که پروژه جانشینی مجتبی به خوبی پیش میرود اما از دیشب بیت رهبری به عزای آرزوهای بربادرفته پدر و پسری نشسته است که خوابهای طلایی می دیدند و

تمام بدنم گلوله آتش است. از صبح تا شب گریه میکنم و زمان و زمان و خدا و پیغمبر و این دین کثیف و این انقلاب تباه و در آخر پدران و مادران گوساله خویش را سزا می گویم اما

‏قتل تکان‌دهنده ژینا (مهسا) امینی به دست رژیم ضد ایرانی و زن‌ستیز جمهوری اسلامی، احساسات عموم ملت ایران را جریحه‌دار کرده است. این احساس مشترک، این سوگ ملی، این خشم ملی، نمودار عزم و اراده ملتی است که برای احقاق

بیایید به عقب برگردیم. به روزهایی که ساختمان متروپل فرو ریخت. بیایید به آن زوج های جوانی که پرپر شدند، به آن کودکانی که چشمهایشان به در خشکید و پدران و مادرانشان هرگز دیگر به خانه بازنگشتند، فکر کنیم. بیایید