ادبیات

From 1:15:59 to the end https://youtu.be/5mTkEZmV2ts?t=4792

فردوسی یکی از چند رکن اساسی زبان و فرهنگ ایران است و هیچ ایرانی بجز آخوندهای تاریک اندیش وجود ندارد که به او عشق نورزد و خود را وامدار او نداند. کتاب او بزرگترین ابزاری است که ما برای نگهداشت

رستم در واپسین لحظات زندگی

تو هموطن چرا گهی؟ صدای من نمیشویبرهنه گشت این ستم، ردای من نمیشوی ببین چه خشک و کف زدهلبان من ز تشنگیچو هور پر ترک شدهطبیعت تلف شدهچو چشم مات گاومیشکه دست و پا زند و جاندهد میان خشکه خاکچو

شما، خوشبختانه، مردم سالاری، حقوقِ بشر و بایستگی ی جدایی ی دین از فرمانروایی را باور می دارید. یعنی که به راستی سیاستمداری پیشرو و امروزین اید.

در من امروز، شعری می‌باردروی زنان خیابانی*قویی را می‌بینم که دور از دریاچه‌هابال‌هایش را می‌فروشدو ماهی‌ای را که دور از چشمه‌ها در خشکی می‌تپد*دشنه‌ی هزارسرِ گرسنگیزود به سوی نفس‌ها و شاهرگ‌ها می‌چرخدو نان، تنها نیام اوست زنان خیابانیمیان کارد و استخوان،

تبلیغاتی که تو این سالیان حول پدیده‌ای به نام «بهرام مشیری» توسط گروه‌های مختلف دست‌اندرکار انقلاب کور و ننگین ۵۷ انجام شده، نَه نشانه‌ی احترام و ارادت به یک استاد راستین، بلکه نشانه‌ی هبوط و استیصال این گروه‌هاست که به

آن زلزله‌ای که خانه را لرزاند یک‌شب، همه چیز را دگرگون کرد چون شعله، جهان خفته را سوزاند خاکستر صبح را پر از خون کرد او بود که شیشه‌های رنگین را از پنجره‌های دل، به خاک انداخت رخسار زنان و