ادبیات

تو هموطن چرا گهی؟ صدای من نمیشویبرهنه گشت این ستم، ردای من نمیشوی ببین چه خشک و کف زدهلبان من ز تشنگیچو هور پر ترک شدهطبیعت تلف شدهچو چشم مات گاومیشکه دست و پا زند و جاندهد میان خشکه خاکچو

شما، خوشبختانه، مردم سالاری، حقوقِ بشر و بایستگی ی جدایی ی دین از فرمانروایی را باور می دارید. یعنی که به راستی سیاستمداری پیشرو و امروزین اید.

در من امروز، شعری می‌باردروی زنان خیابانی*قویی را می‌بینم که دور از دریاچه‌هابال‌هایش را می‌فروشدو ماهی‌ای را که دور از چشمه‌ها در خشکی می‌تپد*دشنه‌ی هزارسرِ گرسنگیزود به سوی نفس‌ها و شاهرگ‌ها می‌چرخدو نان، تنها نیام اوست زنان خیابانیمیان کارد و استخوان،

تبلیغاتی که تو این سالیان حول پدیده‌ای به نام «بهرام مشیری» توسط گروه‌های مختلف دست‌اندرکار انقلاب کور و ننگین ۵۷ انجام شده، نَه نشانه‌ی احترام و ارادت به یک استاد راستین، بلکه نشانه‌ی هبوط و استیصال این گروه‌هاست که به

آن زلزله‌ای که خانه را لرزاند یک‌شب، همه چیز را دگرگون کرد چون شعله، جهان خفته را سوزاند خاکستر صبح را پر از خون کرد او بود که شیشه‌های رنگین را از پنجره‌های دل، به خاک انداخت رخسار زنان و

هر وقت دلم برای ایران میگیرد آهنگ کهن دیارای داریوش را_ بی آنکه این روزها از داریوش اقبالی خوشم بیاید_ گوش میدهم و چشمهایم غرق اشک میشود و در دنیایی خیالی روبروی دماوند نفس عمیق میکشم و میخندم و راه

من این مردم را نمی شناسم مردمی که در چشم­هایشان به جای حیای آشنا، بی­شرمی بیگانه جا دارد. زبانشان را نمی فهمم زبانی که درعوض سخن شیرین، بار تلخ شعار گرفته است. این مردمی که پا را به تجاوز بر می­دارند و در سر نقشهٌ تهاجم دارند، از من دورند.

«پی نوشت: اپراتور» نوشته ونوس ترابی، رمانی درباره جنایت هواپیمای اوکراینی است که در سالگرد این واقعه توسط نشر باران سوئد منتشر شد. ونوس ترابی نویسنده جوان و توانایی است که به زودی بیشتر درباره اش خواهیم شنید. سبک نوشتن