مگرمیشد؟ مگرمیشود؟ یعنی همه؟ نه، نه، این باید یک کابوس تلخ باشد. همانطور که در جوی افتاده بود این منظره غیر قابل باور را مینگریست و گوئی قدرت حرکت را از او گرفته بودند. مگرمیشد که همه زنها در یک

«من صدایم را به پشتیبانی از آقای شاپور بختیار با سربلندی هر چه تمام‌تر بلند می‌كنم، حتی اگر این صدا در فضا تنها بماند. من از تنها ماندن هرگز هراسی به دل راه نداده‌ام. ولی این بار می‌ترسم. نه به

هاینریش بل در سال ۱۹۱۷ در شهر کلن در آلمان به دنیا آمد. چندی در یک کتابفروشی کارآموزی کرد. از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ که سال از پای در آمدن حکومت نازی است در ارتش خدمت میکرد، آنگاه به اسارت متفقین

ایرانیان سالهاست که زمین خورده تاریکی هایی هستند که در طول قرنها تبدیل به ایمان و اعتقاد شده و قادر به رهایی از آن تاریکی ها نیستند.

یکی از کسانی که مشعلی در دست گرفته تا نوری در این تاریکی و ظلمات بتاباند نویسنده، اندیشمند ، شاعر و محقق بزرگ جناب اسماعیل وفا یغمایی است.

یغمایی در ۱۳۳۲ به دنیا آمد. او از شاعران و نویسندگان و ترانه‌سرایان معاصر ایران است که از سال ۱۹۸۲ میلادی در خارج از کشور به سر می‌برد. از او حدود بیست مجموعه شعر منتشر شده است و تاکنون بیش از صد ترانه و سرود ساخته است.

من ایشان را از طریق برنامه های هفتگی اش در میهن تی وی شناختم و بی اغراق هربار از شنیدن و دیدن برنامه هایش مطلب تازهه ای یاد می گیرم. او محققی است که خودساخته و فروتن یعنی ابتدا همه بندها و قیدهای سیاسی و اعتقادی را از خود باز کرده و تبدیل به آیینه بی خشی شده که همه زشتی و زیبایی های فکری و اجتماعی را نشان میدهد.

هیاهوی مستان خواب از سرم میپراند. به مجله تایم میپردازم. مقاله‌ای دارد در مورد لختی‌های اروپا و تاکیدی بر اینکه آلمانها بیش از سایر اروپاییان از این سبک استقبال می‌کنند و سواحل و جزایر مختلف از دختران و پسران آلمانی