نادر نادرپور

آن زلزله‌ای که خانه را لرزاند یک‌شب، همه چیز را دگرگون کرد چون شعله، جهان خفته را سوزاند خاکستر صبح را پر از خون کرد او بود که شیشه‌های رنگین را از پنجره‌های دل، به خاک انداخت رخسار زنان و

هر وقت دلم برای ایران میگیرد آهنگ کهن دیارای داریوش را_ بی آنکه این روزها از داریوش اقبالی خوشم بیاید_ گوش میدهم و چشمهایم غرق اشک میشود و در دنیایی خیالی روبروی دماوند نفس عمیق میکشم و میخندم و راه